,,Dat de gemeente op dit moment niet meer kán doen voor minima, ligt deels buiten haar schuld”, zegt Ton Snepvangers. Hij is coördinator van Diaconaal centrum De Bakkerij, het Leidse, kerkelijk hulpverleningscentrum dat zich inzet voor de zwakkeren in de samenleving, waaronder een toenemend aantal armen. Hij reageert op LD Politiek Live van afgelopen woensdag, dat over armoede- en minimabeleid ging.
,,Dat de gemeente op dit moment niet meer kàn doen voor minima, ligt deels buiten haar schuld. De landelijke overheid schuift verantwoordelijkheden richting gemeenten, maar geeft niet de middelen om deze taken ook goed uit te voeren. Dan is het zaak om noodverbanden leggen. Al mag de gemeente zich wel extra inspannen voor jonge gezinnen. Dat hoeft niet alleen financiële hulp te zijn. Hulp bij budgetteren is soms ook veel waard.
Ongedocumenteerde vreemdeling
De politiek moet oog krijgen voor een vergeten groep: de ongedocumenteerde vreemdelingen. Deze mensen krijgen geen hulp van de overheid en mogen niet werken. Ze moeten tegenwoordig wel meebetalen aan hun medicijnen. Zij kampen vaak met trauma’s en hebben hun medicijnen hard nodig. Als zij op straat een aanval krijgen, kunnen omstanders ook gevaar lopen. Dus schieten wij medicijnkosten voor. Dit zijn mensen die in geen enkele statistiek voorkomen. Een makkelijk doelwit dus. Wij laten ze niet aan hun lot over.
Bewustwording
Hulp hoeft niet altijd financiële hulp te zijn. De Bakkerij steunt bijvoorbeeld het project Lekker Gezond Goedkoop, een initiatief van de Waalse Kerk. Op kookateliers van dit project leert men op een goedkope manier gezond te koken. Arme gezinnen hebben vaak een slecht voedingspatroon. Met de cursus willen we mensen leren dit patroon te doorbreken. We helpen vluchtelingen, dak- en thuislozen en mensen die in acute problemen zitten. Praktische en menselijke hulp. De Bakkerij stond aan de wieg van de Leidse Voedselbank en stichting De Binnenveste. Soms is alleen een luisterend oor genoeg. Bij institutionele hulpverleners is vaak geen ruimte voor de persoon achter het probleem. Wij gaan met mensen zitten, praten met ze en proberen op die manier hun probleem te benoemen. En dan gaan we met ze aan de slag. Wij begeleiden ze naar de juiste hulpverlener. Ze worden in ieder geval niet van het kastje naar de muur gestuurd.
Armoede
Als het aan ons ligt, is het minimabeleid van de gemeente zo ruimhartig mogelijk. Het beleid van Leiden is niet slecht. De gemeente vult haar zorgplicht zo goed mogelijk in. Toch staat ook hier het sein op rood. Zo leeft in Leiden ruim elf procent van de kinderen in armoede. Dat laat altijd z’n sporen na. En de laatste vier jaar is het aantal mensen dat zich meldt met een hulpvraag alleen maar toegenomen. Dat merken we bijvoorbeeld met Kerst. Dan hebben we altijd een Kerstbonnenactie voor mensen die leven onder de armoedegrens. In vier jaar tijd is het aantal huishoudens dat kerstbonnen krijgt met zestig procent toegenomen. Er zijn inmiddels ook heel andere doelgroepen die gebruik maken van onze hulpverlening. We helpen al lang niet meer mensen alleen met een laag inkomen. Het zijn ook mensen met een middeninkomen en tweeverdieners die een beroep doen op ons.”
Dit bericht verscheen 22 februari 2014 in de rubriek LD Politiek Live van het Leidsch Dagblad.
